Klara opuszcza

Czy wiesz, że teraz mógłby ktoś powiedzieć, że Ona marudzi?

Przecież jeszcze widzi. To czy nie potrafi dojrzeć gładkiej, płytkiej, spokojnej, bo tylko łodziami rozproszonej wody?

Witaj.

Nawet przypływ nie ma siły przynieść większej fali. Od wielu dni.

Cichutko wzdycha wodospad a strumień stanął. Przez większe kamienie nie przepłynie, ani mniejsze.

Codziennie, obojętnie w jaką porę, przelatuje czapla. Z rozlewisk podąża w górę, nad drzewa, lot kieruje w skały. Wraca. Nie zawsze sama.

Kaczki nad fiordem krzyczą, one też w locie. Potem przy kamieniach, algach, w wodzie.

Gęsi, tak, i one...

Nie ma nocy. Przed i za mostem późne wieczory w złocie i różu najpiękniejszej z róż. Na oceanie i w niebie.

Żaglówka, żeglarz nie postawił żagli. Statki, białe, z okienkami, turystami w parującej fiordów lekkiej mgle.

Śpiew skrzydlatych i krzyk, kiedy przelatują w obronie.

Wykoszone traktorami trawy. Białe baloty, jak antały, stają gotowe do zimy.

Łąki w zielonych kłosach, woniach ziół i polnego kwiatu.

Przy drogach, nad brzegami, w lesie, szykują się do zakwitania krzaki dzikich róż. Drzewa oplata wiciokrzew.  Do stodół tulą się forsycje i czarne bzy.

Bzy piękne, wielokolorowe, wystawiły na publiczny widok swoje liście i kiście z płatkami, w których szuka się szczęścia.

Od  podnóży po szczyty gór, zmówiły się wszystkie zielenie, zaczynając od mchów.

Bezsilne od waru, gorące słońce pokłada się na ocean, wyspy i fiord. Na dorosłych, dzieci. Na ten skrawek świata, zagubiony w wodnej przestrzeni.

Jest pięknie, prawda?

To powiedz Jej, wytłumacz, dlaczego w taki dzień, w takim zielonym, w błękicie,  mieliźnie szafiru i nieba, ktoś musiał wykopać dół.

Bo Klara, urodzona na wyspie,  uparła się opuścić żywych i udała się do swego, protestanckiego, nieba.

Opuścili flagi do połowy masztu.

Pogrzeb, ceremonia pożegnań ze wszystkimi.

Pieśni, modlitwa bez klękania.

Biała trumna na czarnym podkładzie.

Kolorowe, w białe i różowe przystrojone wieńce.

Z białymi, szerokimi szarfami także wiązanki kwiatów.

Pani ksiądz w kawowym habicie

sznurem w talii przewiązana

czyta o Klarze wspomnienie.

Z pamięci recytuje.

Niesie się śpiew

osób stu pięćdziesięciu

czarno ubranych.

Do trumny podchodzą córki i syn.

Syn wypowiada pożegnanie.

Odchodząc dłońmi dotykają wieka.

Podchodzą dorosłe wnuczęta.

Jeden pożegnał Babcię od wszystkich.

Najstarsza prawnuczka,

dziewięcioletnia,

nie może mówić do mikrofonu;

to wina jej dziecięcych łez,

płynących najszczerszym dzieciństwem.

Pani ksiądz czyta Ewangelię,

raz tylko robi znak krzyża;

słychać muzykę organów.

Śpiewają.

Cisza.

Mężczyzna wychodzi na środek.

Do rąk bierze w serce wieniec upleciony.

Chwyta zwisającą, białą szarfę.

Odczytuje imiona tych, którzy tym ukwieceniem

Klarę żegnają.

Podnoszenie kwiatów, odczytywanie pożegnań trwa.

Pani ksiądz przewiązana sznurem mówi.

Milknie.

Słychać całą piersią śpiewaną pieśń.

Do trumny zbliża się młodzież.

Wnukowie i wnuczka.

Podnoszą  Babcię i zanoszą do karawanu.

Wykopany dół czekał.

Mężczyzna, w ochraniaczach na uszach,

pociągał za sznur.

Biły dzwony po trzy razy.

Kilka razy.

Kilka razy.

Klaro, żegnaj.

Pożegnaj Klaro niebieski dzisiaj fiord.

Lata trudów i zmagań.

Zapomnianej miłości.

Dziesiątek lat wdowieństwa.

Nie słysz już

Płaczu dzieci, wnuków i prawnuków.

Przyjaciół żalu.

Nie patrz na szczyty.

W niebo patrz.

Koniec pogrzebu.

Flagi wysoko, na maszt!

Żałobnicy rozjeżdżają się do domów.

Nad łąką kołuje mewa. Opada, szybko. Dziobem zabija wróbla. 

L., czerwiec 2008