Wieczór Cieni i łodzi

Zdarza się, że do pracy przyjeżdżają traktorem. Nie dziw się, to wyspa ale i wieś, traktorem nawet na bal wypada…

Czasem ktoś prosto w serce ciągnikiem wjedzie i wtedy się rozstają…

Czy mają auta? Nawet po kilka i koniecznie muszą posiadać łódź.

Na szczególne okazje ubrani są nieskazitelnie.

Na sąsiednie wyspy i  ląd odjeżdżają promem, szybką łodzią albo wodną taksówką.

Wysiadali z takiej, było ich nie więcej niż dwunastka, bo na tyle osób jest przewidziana. Wieczór był ranny ale już czarno - ciemny i takie były postacie zeskakujące na nabrzeże. Ruszyły Cienie długich płaszczy, czarnych; poły  nie do końca przykrywały czarne spodnie, zakończone czarnymi pantoflami; czarni stawiali szybkie kroki, bo wszyscy byli po pogrzebie przemarznięci. Odkryte głowy wystawione na wiejący nad wodą wiatr szybko zniknęły w zatrzaśniętych samochodach.

Ona stała na skraju kei,  niby zapomniana, a poszarpany kamieniami brzeg topił się w niebie zamykającym światła. Taksówka odpłynęła. Szybka łódź, zacumowana na kilka minut, prawie z zamkniętymi oczami rozświetlała fiord, cieniami kierując Ją na ścieżkę patrzenia.

Witaj.

Bez przerwy zajęta sobą, już tak dawno nie zapytała, czy i kiedy w końcu powiesz, że…

Dobrze już, tylko proszę, nie mów, że znowu zaczynam!

Są pytania, które powiedziane głośno - przewracają wszystko, co stanie im na drodze. Ale rozumiesz… nie zadane za długo, mogą się rozlać jak rtęć, i jeśli nawet wszystkie wyłapiesz, to dotykając - dobrze, jak tylko trochę się strujesz.

Sveere przyszedł na kawę. Jest tak zajęty, że nie wie czy spał ostatniej nocy, ale usiadł i zaczął opowiadać. Słowa poprzedził - jego - uśmieszek, który zawsze zdradza nowy zakup.

Z północy przyprowadził kolejną łódź.  Mówi, że stanął przed nią, błysnęły mu oczy;  szybko, nie myśląc, dotknął burty, głaskał, chociaż zimno nie pozwalało wiedzieć, dlaczego… Uruchomił silnik, wypłynął na nieznajomej chociaż wiało i nawet większe łajby stały przycumowane, kołysząc się niespokojnie w oczekiwaniu…  Świeży zakup poddał się myśli i woli człowieka. Jedność oddechów - tylko w taki sposób mogli razem dopłynąć… ona mogła… 

Mężczyźni morza -  patrzą na brzeg i jest on pragnieniem dotarcia we dwoje. Bez względu na kolor skóry czy długość zarostu.

Płynął w sztormie ponad sześćdziesiąt godzin, na swoją wyspę - do domu. Będzie naprawiał łódź, remontował; tak  jak dwa traktory, które stoją na trawniku, samochody – łącznie z tym, który kupił najstarszej córce, motorynkę najmłodszego syna… i będzie czujny całą dobę, bo jest ratownikiem z czerwonej łodzi.

Czerwona łódź, rozdzierająca pędem fiord, zawsze budzi trwogę. We wszystkich patrzących na nią oczach zastyga niewypowiedziane nawet szeptem pytanie - zdążą?

Wiesz, nie raz już myślałam, czy mam jeszcze czas czekać. Czy mam go tyle, żeby zdążyć Ci powiedzieć…