Są odcieniami szarości

Witaj.

Poszła w uderzenia wiatru sama, wrócili we dwoje: ona i deszcz. Deszcz nie wybiera, na spacer pójdzie z każdym, nawet z taką foką. Kiedy tak wieje, jak dzisiaj, to musi zejść na brzeg fiordu, zobaczyć fale rozpryskujące się już nie tylko na skalnej  ostrodze, ale  też na „ostrogowym” budynku. Chce poczuć mgłę wody na twarzy i wystawić się na wiatr.

Zawsze jest źle ubrana, odwrotnie do pogody, wiejący przenika do żeber, Jej to nie szkodzi. Czuje chłód a to znaczy, że dzisiaj żyje, razem z tym co w wodzie i w powietrzu, na skoszonych łąkach i w tych, które są nadbrzeżnymi szuwarami. Może znowu ocalić kilka muszli od zadeptania. Idzie jak najbliżej wody i szuka, a potem zawraca. Ciągle gdzieś leżą, pozbawione już tego, czego  chroniły swoją skorupą.

 Dzisiejsze są nieśmiało ubarwione, rzadkie. Muszle z dzikiego brzegu fiordu są odcieniami szarości. Te lekko tęczowe musi wyrzucić mocna woda. Głębia roztańczyła się i w wirze zgubiła kamyki białe jak alabastry. Nie widziała bieli alabastru, nigdy go nie dotknęła.  To co znalazła nazwała tak na swój użytek. Bo czy ktoś jeszcze zobaczy tę biel… w kamykach wyłożonych teraz na parapecie okna, razem z muszelkami?

Nic więcej Ci dzisiaj o Niej nie powiem.

Tymczasem nam... zostały filiżanki z fusami na dnie. I tak nie wiem co u Ciebie, bo nie mogę wiedzieć. Wróciłam do listów - niewkładanych do koperty.

30 października 2007, L.