Za wagonem

Spokojny deszcz siąpi monotonnie;

krople spadają na twarze

i ramiona przechodniów,

między źdźbła traw, w wiry rzek;

uskrzydlają fale zatoki

nad którą mokre mewy nie chciały dziś fruwać.

Nad wzgórzami niebo rozlało piękno

dziewczyny w różowej sukience

z falbanami.

Zieleń nie mieści się w kształtach

roślin, które wypełniła.

To wszystko za oknem,

przez które spogląda na swoje życie,

jak na koniec ostatniego wagonu pociągu,

może tramwaju.

Jeśli tak, to kto tu siedzi i mówi o tęsknocie

do dni nowych, zdobionych nadzieją,

że chociaż jeden z nich będzie…

Znowu podeszła do okna, otworzyła szeroko,

bo wtedy jest bliżej zapachów wieczoru.

W za/szybowej ciszy może wyłowić wszystko,

co dzień zagłusza; oddychać

przemytym kroplami powietrzem,

Większość kwiatów jeszcze nie śpi.

Nie zauważyła kiedy zniknęło zaróżowienie,

drzewa wymieszały się z szarością.

To noc, która przyszła na rozmowy o tym,

że jeśli dzień odszedł, to nie wróci.

Ten miniony jest stracony.

Co z tego, że teraz wie… tak,

dałby się… do granic.

Nie chce wykorzystywać,

dlatego sama wciąż traci.

Dlaczego ma uważać, że Jej to już nic…

bo tym wagonem

odjechała też siła przetrwania.

Myśli przepłoszył szczekający pies.

Co mu się nie podoba?

Po co szczeka wczesną nocą?

Może psu też dzisiaj źle…

nikt nie nalał mu wody do suchej miski;

gdyby tak się stało, że mógłby gasić pragnienie,

to z nim i wróble… one siadają na krawędzi,

pochylają główki, piją i się nie boją.

Za szybko minął dzień, jeszcze prędzej przyszła noc.

Na wyspie, na którą już nigdy nie wróci,

białe noce będą tracić swoją jasność

na rzecz coraz krótszych dni…

Jakoś pokrętnie o tym pomyślała,

kto to zrozumie…

Chłód. Przymknęła okno.

Tam, na moście dzielącym wody

na fiord i ocean, mogła bezkarnie tęsknić.

Miała alibi. Była daleko od domu,

nawet nie musiała karcić duszy za doznania,

których wcześniej nie umiałaby odkryć.

Wszystko było inne od zostawionego świata,

,jak się potem okazało, na kilka lat…

Na drodze do latarni

nauczyła się patrzenia, słuchania.

Wypełniona otaczającym,

wdzierającym się we wszystkie zakamarki świadomości

pięknem stworzenia – mogła tylko się poddać.

Nie walczyć z narastającym

bólem samotności w tym,

co może usłyszeć i zobaczyć,

a nie przekaże innym. Chciała się dzielić…

Muszelki, ocalone od zadeptania,

ułożyła w wazonie;

wskrzeszają pamięć

tamtych świtów i zmierzchów,

bogaconych kolorami mieszanymi

przez mistrza malarzy;

księżyca zawieszonego nad fiordem czarną nocą

Odtwarzają żałość fal rozbijanych na głazach.

Dziś wszystko za daleko.

Jutro, jak tylko wstanie wczesny świt,

napije się kawy, czarnej jak tamta

znad fiordu noc i będzie czekała…

Nie, nie na drugą młodość.

Tyle wie, że to niemożliwe.

Nie ma już dnia. Deszczu, który pozwalał

mocniej łapać oddech, też już nie.

Co jakiś czas ten sam psiak rozmawia…

może z duchami?

R., 20.06.2012