(...) koję

 Judycie Julii

dotykam portretu twego

malowanego oddaną duszą

niesionego mocą miłości

gdzie gobelin koloru serca

nad głowami

wspólny dach nam buduje

między skałą a fiordem

przy kamieniu ozdobionym foką

ptasich gniazdach żywych wiosną

posążku płochej czapli

trzymającej pierścionek uniesień

nadzieją świateł latarni

że ręce

na brzegu gdzie woda

już kołysze słowa o nas

splotą się w uścisku przysięgi

a góry

ocean

orły oderwane od skały

świadectwem chwile zapiszą

koję przymus rozstania