Na wieczornej jezdni

Słońce jeszcze chciało - ale już w poddaniu każdy promień kurczył się w spazmach.

Śnieżne wyspy na dachach przejmowanych przez zachód zostały na noc - jak bezduszne dowody słabości ciepła, które o takiej porze mijającego dnia musi ustąpić.

Chłopak w swetrze i czapce wielu kolorów chodził grzbietem jednego z tych latem czerwonych okryć domów i naprawiał zerwaną w rogu blachę. Nie mogła na to patrzeć. W każdej chwili mógł spaść.

 To prawda, że w zaspy… nie… nie patrzyła.

fot. M.G.-  Horten 27.02.2009

Szła środkiem jezdni nie do końca oczyszczonej z bieli. Chodników nie było. Na długo skryły się pod zwałami zbieranego z ulicy śniegu.

Wtedy powiedziałam Jej, że chociaż na chwilę musi przykryć niepamięcią każdą troskę i cieszyć się tym cherlawym ciepłem ulatującym w zmierzch, chwilą, niebem przeglądającym się w ogromnej, zimnej wodzie, nie do końca białej, bardziej błękitnej. Zapomnieć, nie być sobą, w krokach zgubić lata. Przyjąć ostatnie promień. Pozwolić… niech przenika, szuka, znajduje i zaczyna jeszcze raz… trochę inaczej, z drugiej strony… bo jest dobrze. Cicho.

Mewa krzyknęła gdzieś dalej, na granicy rejestru.

To twoja chwila życia - dodałam z wiarą, że niedługo zapomni nie tylko o śniegu, że jeszcze będzie… zanim zawoła niebo.

H., 28.02.2009