Rozszalały się zywioły

Dzień dobry o poranku.

Kiedy zaczyna wiać, wtedy najlepiej nie myśleć o miejscu do którego dotarło się z wiatrem. Dobrze, że przybywa nocą. Ta skuteczniej przykrywa wyobraźnię. Bo wiatr na wyspie to drżenie serca, ulotność snu, trzeszczenie drewna ścian, przelatywanie duchów łupkowym dachem, szukanie najmilszego z obecnych w domu przykryć, bo z łóżka po ciepłą herbatę i tak wyjdziesz. Nie, nie weźmiesz książki do ręki, nie usiądziesz w wygodnym fotelu i nie poczytasz. Książki przywiezione... już dawno „się przeczytały”, fotel stoi i jest jaki jest.

Ty słuchasz wiatru, a on? To artysta, który raz wstydzi się swoich prac, to znowu odważną decyzją mówi, że wszystkim się pokaże… i wtedy… zaczyna tańczyć. Do tanów, o tej porze, zaprasza deszcz. Ta wirująca para nie zna końców parkietu, nie opuszcza ani jednego tańca… Ich dziecko – wodospad, dokarmione strugami, przygląda się rodzicom i szumi, pokrzykuje radośnie. A ty? Czujesz, jakby podobne melodie tworzyły chór i nie możesz podjąć decyzji, w którą z nich wsłuchać się sobą… Zapominasz, że lata zostały za tobą… Dopiero teraz wiesz, że po strachu przed wiatrem, po niepokoju łaskoczącym niemile, powoli przyszło przyzwyczajenie a potem przyznajesz, że jeśli wiatr zna granice twojej wytrzymałości, zaczynasz go kochać. Dotyka cię spóźniona miłość. O którą… nikt nie będzie zazdrosny.

A ty? Zaczekasz aż wstanie dzień i pójdziesz w wiatr i deszcz, bo chcesz też tańczyć….

W taki czas nie znajdziesz Cienia, to jest dobra strona dnia bez słońca. Ona wie o tym i też wtedy wychodzi. To nic, że się ominiecie. I tak pójdziecie w miejsce, z którego widać przystań. Będziecie się dziwić, że ten prom… w taką pogodę… i czy załoga, to marynarze?

Następnym zaskoczeniem będą ptaki. Jaki cud sprawia, że dają radę przemieścić się w wietrze. Jesteś większą od nich masą i ledwo stoisz. Wystawią skrzydła na deszcz i zatrzymując się w locie, poddając się wiatrowi, przesuną się co jakiś czas w bok, dolecą do miejsca gdzie czeka smak zwycięstwa.

Jeszcze raz uprzytomnisz sobie, że ptak może więcej od ciebie. Pomyślisz… fiordu brzeg dziki i ja, czy to się zdarzyć mogło, czy…?

Czas wracać. Idziesz i zastanawiasz się - do czego wracam? Nie możesz wydobyć tej myśli o domu… bo dom?

Dlatego… kawa, tylko mała, czarna i gorzka. Przestrzegasz, przypominasz, że szkodzi. Życie szkodzi, bo bezwzględnie kiedyś odejdzie. Życie nie jest przyjacielem. O… jest nowa muzyka - gradu na szkle szyb.

Pozdrawiam cię, wiesz?

L., 25.11.2007r.