Tygrysi grzbiet i stary most

Życie - musi zawierać tyle niewiadomych? Później jeszcze trzeba szukać odpowiedzi. Zadać pytanie.

I myśleć, bez przerwy myśleć, bo bez myślenia zaraz... coś się połamie. Z myśleniem też może. To jak jest lepiej, jak bezpieczniej?

Ciężka była ta noc i nawet gwiazdy zapadły się w deszczu i mgle.

Dzień dobry ci.

Już nie szuka, nie, nie znalazła ale idąc natrafiła na swoją nową prawdę, że nie znajdzie.

Styczeń też wymyka się Jej spod kontroli. Nie, nie chce zatrzymać czasu. Tylko, że on jakoś tak szybko idzie w swoją stronę. Prawda?

Nie może ci powiedzieć dokąd chodziła, bo nie chce mówić w kółko o tym samym. To nie jej wina, że kolory bez słońca są tylko stalowe, w jaśniejszych porywach jeszcze raz, i jeszcze, aluminiowe.

Teraz, kiedy znowu wie, gdzie włożyć kluczyk, i jak przekręcić, to może pojechać do miejsc zapomnianych.

Są takie. Pamiętasz? Opowiadała, że wyspiarz oprócz żony albo nie-żony, ma dom, samochód i łódź. Bujają się łajby w marinach. Odgrodzone od złego kamienistą, szarą, pokruszoną skałą i betonem falochronów. Tam kilkanaście łódek kołysze się w różnych taktach uderzeń fali..

Są ostrogi zapomniane - panu z łodzi przestało się podobać miejsce z którego wypływał, usypał nową. Niektórzy robią kamienne molo. Jakoś im to wystarcza. Stare powoli zarastają trawami, wyrzucanymi przez sztormy brzydkimi glonami i wszystkim, co na nie woda i wiatr przyniesie.

Czy w takim patrzeniu może myśleć, że jest inaczej jak jest?

Przed Jej myślami wysokie, rude trawy, którym udało się wrosnąć w grzbiet usypiska z pokruszonych skał, przysypał nocny, nieśmiały śnieg. Dzień paskami wybrał rude spod bieli i zobaczyła tygrysi grzbiet. Poszła po grzbiecie aż do łba, i patrzyła na ląd. Na wyspy, na których są ludzie nieznani. W wodę. Na swój dom.

Ona ma rację, najlepiej nic nie mówić. Dlatego o tym wszystkim dziś nie... Nie gniewaj się.

To taki inny czas, a chciałabym jeszcze raz pojechać do miejsca, gdzie stary most i stary tunel rozmawiają ze sobą. Nawet Echo i cień Cienia nie płoszy ich westchnień. Ściany tunelu w milczeniu słuchają i czasem wypływają im źródlane łzy spod sklepienia. Są na nich wyryte wpisy, też bardzo stare.

Przez stary most i stary tunel - już tylko się przechodzi…

Obok, przed nowym mostem, samochody zatrzymują się, bo nowy pobiera opłaty. Potem ci w autach ruszają przed siebie. Przed siebie…

L., 24.01.2008