Słoneczny dzień na dolnej drodze

patrzenie z dolnej drogi na góry lądowe

Kiedy wodospad nabiera życia, haustami wyrzucając, nie patrząc na kręte drogi skał, białą pianą wzburzoną - krew swojego serca i słyszysz jego bicie, to znaczy, że nawet na lądowych górach taje śnieg.

Witaj - w jeszcze jeden stłumiony chmurą dzień!

Kołderka z mgły chciałaby ułożyć się na szczytach, tylko że one jej nie chcą i dlatego widać, jak światło traktora żmijką pełznie po zieleni najwyższych pastwisk. Wstała nadzieja na słońce.

Nie, nie myśl od razu o wiośnie, ma swój czas i przyjdzie. Masz rację, lepiej o tym nie mówmy, żyjmy tym tu i…

Jest tak zawiedziona, że nawet o Nią nie pytaj… A jak może się czuć?

Znasz to… masz ostanie drgnienie do spełnienia, sięgasz, dotykasz każdym zmysłem, twoje ciało gotowe do wzięcia - czeka na ostatnie krople... tylko jeszcze błysk, chwila, w skroniach słowa wydzierają się piosenką „czy to jeszcze za mało, że klęcząc przed tobą”, bo przecież już prawie jesteś na kolanach; łapiesz, jesteś w miejscu dla którego znosisz ten trud, nawet nieśmiały uśmiech kremuje twoją twarz – czujesz cud ...

Słońce wyprosiło chmury znad wysp. Prawie klęczała robiąc zdjęcia, bo chciała pokazać, jak zza wyschniętych traw cieszy się światłem fiord. I najdziksze molo, na końcu którego już teraz układane są wszelkie, zbędne rodzaje drewna, gałęzi, wyniesionych z domów choinek. Będą czekać na czerwcową białą noc, bo wtedy fiordu brzeg dziki - będzie płonąć wszystkimi ogniami.

Dla ciebie poszła w najdalszą dolną drogę. Aparat „złożył” się, nie dał tego, po co szła. Pięć muszelek przyniosła w kieszeni i opalony, już nie w kieszeni – nos.

Też nie mam lepszego dnia. W kuchni byłam słonicą. Wysypałam na podłogę ryż a później – nie śmiej się, zawadziłam łyżeczką z solą o solniczkę i wrzuciłam zawartość przez ażur bluzki prosto... nie, nie powiem i tak wiem, że się śmiejesz, słyszę!, resztę też na podłogę.

A co teraz - pytasz? Teraz, to znajdźmy sposób na dobry wieczór, bez wrażeń. W końcu - jest sobota…

L., 12.01.2008