Koń na spacerze

Długo katowała cię filiżanką, która wcale nie musiała się podobać. Czasem człowiek uprze się na coś i myśli, że innych też tym zachwyci.

Rzeczywistość… znowu słowo o wieloznaczności – bo czy moja rzeczywistość jest tak samo widziana przez ciebie… i odwrotnie - można dopowiedzieć.

Nawet jeśli wyjdziemy razem na spacer, to każde z nas wróci do domu z innym widzeniem tego, co po drodze; również faktów, które ponoć w drodze miały miejsce.

Dwie niedziele wcześniej śniegu nie było, mróz tak. Wiatr jeszcze się nie obudził. Można było iść, szpiegować nieznane miasto. Nogi same prowadziły nad fiord, ku przestrzeniom.

Może dlatego, że tam każda fala co innego uszom chce wyszeptać? Takie są – lubią się zwierzać, słuchać myśli przechodniów; najbardziej tych, którym chce się zejść na brzeg mimo zimna, zmarzniętych traw z zeszłej jesieni, oblodzonych kamieni.

Gdy idziesz, dusza jest w rozterce - jak wybrać, podjąć decyzję która, gdyby w końcu miała miejsce, to droga wiodłaby bez żalu, że idąc nią nie widzisz innej.

Nie zawsze możesz iść brzegiem. Często trzeba podążać ścieżką przez stary las i tylko spomiędzy drzew patrzeć jak leniwe z zimna mewy kołyszą się na fali. W przesiekach zejść nad wodę między drewnianymi ławami przy których ułożone, osmolone kamienie przypominają jesień i pieczenie czegoś tam… Ona nie wie, karkówki, może kiełbas – bo żadnej jesieni nad takim fiordem nie była.

Brzeg pozwala dotrzeć nad niejedną betonową ostrogę i wystawić plecy do słońca; czuć się na niej tak, że aż zapomnieć o tym wszystkim, co wytrącało z nocy sen, a dzień czyniło nie do zniesienia; zamknąć oczy, słuchać uderzeń wody o usypane, ogromne głazy; nawet marzyć. Tęsknić do tylko sobie znanych zdarzeń, których powtórzenia nie chcesz, bo może lepiej, żeby były schowane tam, gdzie do tej pory; ale pragniesz przypomnieć sobie, poczuć ciepło którym cię obejmą bez rumieńców skrępowania te nie zawinięte w tajemnice.

Nie wywiniesz się od wyłuskiwania w wodnej przestrzeni obydwu promów i radości, gdy się wymijają. Chcesz stać na ostrodze… a las czeka; zimowe drzewa powalone czasem i te, które dzikość rozsiania rozprzestrzeniła gdzie chciała.

Wchodząc w las zostawiasz słońce, przeciwległy brzeg, a chłód ścieżki dobiera ci się do ciała. Nie tylko ty przyspieszasz. Skąd wyłaniają się wciąż ludzie. Pełno ich, jedni biegną, inni człapią albo maszerują z kijkami. Ludzie starzy, młodzi z dziećmi.

Las jest wart twoich myśli, obaw, nadziei – bo mimo, że ślad po liściach na gałęziach przykrył śnieg, to przecież możesz sobie wyobrazić wiosnę w tym lesie.

Masz prawo się zdziwić – Ona też pierwszy raz widzi idącego ścieżką, trzymanego za uzdę konia na spacerze, to może czteroletni kasztan… a ścieżka wąska. Para młodych ludzi przytrzymuje Pięknego z obu stron łba. Idą we troje, on na czterech zgrabnych nogach i oni, sumując wcześniej – też na tylu. Na środku ścieżki paruje końska okazała kupa, trzeba uważać.

Czas wracać, w przyszłość niczego nie wniesie uporczywe zapominanie.

H., 25.01.2009