W objęciu

                                                                

To jutro będzie ulewa.

Teraz jest jeszcze dzisiaj.

Takie, jak było wczoraj i wcześniej.

Zgubione między ranem a ranem.

Nikt nie potrafi powiedzieć kiedy się objęli.

Czy nasionko pierwsze wpadło między trawy,

czy leżał tam już kamień

wyrzucony przypływem.

A może traw

wtedy tam jeszcze nie było?

Urosło drzewo.

Nikt wcześniej nie kopnął kamienia,

daleko nie odrzucił,

ani woda go nie porwała;

dlatego korzenie go oplatały.

W końcu - oboje byli nie do ruszenia.

Tak im się zdawało.

W tym wiernym uścisku

przetrwali długo i dużo.

Nie pamiętali, że czas jest siłą

nie do pokonania.

Przypływ, sztorm i starość

pewnego dnia przewróciły drzewo.

Powoli odpadały gałęzie.

W końcu z całego ogromnego pnia

zostało tylko serce.

W jego środku, jak dusza

na zawsze zaprzedana - kamień.

Leżą razem na skraju lasu.

Między innymi,

drobniejszymi kamieniami.

Tylko się wydaje,

że drzewo chroni kamień.

Ono, niezamienione w popiół,

samo się skruszy.

Jeszcze zima, kilka sztormów,

miesiące gorąca

i bezsilne wypuści z rąk kamień.

Później - wspomnienie po tej przyjaźni

rozwieje wiatr.

Teraz, może nawet w ostatnim uścisku,

wciąż razem słuchają uderzeń fal

na kamiennym brzegu.

Młodsze drzewa

opowiadają im o błękicie nieba.

Żaglówkach łapiących wiatr.

Strumieniu, który ożył po zimie,

ochoczo biegnie przez las.

Przypływ, coraz to nowe,

z głębin opowieści przynosi.

Oni ciągle w objęciu tak,

jakby ich ból nie istniał.

Już wiedzą, które z nich pierwsze…

Słońce skrzy fale. Od cieśnin wieje wiatr.

Szumią korony drzew.

Ptaki... Cierpliwie śpiewają.

Wieczór. Tylko niespokojne

mewy podkradają ciszę.

Trzy łyki zakazanej kawy.

Dokończony czas.

H., 21.05.2009