Nie lubi lustra

Odgarnęła włosy z czoła do tyłu głowy; 

te siwe - od skroni, bokiem i do tamtych.

Wszystkie spięła klamrą, trochę powyżej karku.

Kark wolałby zakryć,

nosić luźno i proste; 

schować pod nimi to, na co sama patrzeć nie chce.

Za bardzo spadały na oczy, drażniąc zasłaniały świat.

Znowu musiała podjąć decyzję. 

Wiedziała… zebrane odsłonią twarz i wszystko, 

co Ją na niej tak odmieniło,

 że chwilami sama siebie rozpoznać nie może.

Nie lubi lustra.

Niekiedy siada i patrzy w oczy obcej kobiecie

- która jest Nią.

To ile jeszcze? - pyta, 

nie wiedząc czy siebie, może los, przeznaczenie…

Kawa zapachem wypełniła pokój,

 stojące na podłodze kartony, worki.

Jeszcze nie ma w tym ładu ni sensu; 

wszystko co wyjęła z szaf chce być zapakowane, 

upchnięte, schowane.

Kilka dni…

tak, kilka wystarczy, żeby przywrócić porządek.

W pakowaniu, w życiu?

Co to jest – życie?

 Dostaje się je, żeby umierać? 

Cierpieć po stracie?

Ciemno za mostem i przed nim; 

światła, jak zawsze, na tafli fiordu układają obrazy.

Nie słychać wodospadu, 

nie padało

– spragniony, cichy, wypatruje deszczu.

Longva, 11.11.2008