Krwiobieg

Nie było mnie? To prawda. Musieliśmy jechać na prom, popłynąć fiordem i znowu jechać drogą.

Dobry wieczór.

Przeżywam każdy rejs. Nie mogę spać od myślenia, żalu, że znowu nie potrafię opowiedzieć tego, co przed nami.

Widzisz, to jest tak… O słońcu nad wyspami możesz już zapomnieć. Mży, wiatr budząc, od najwcześniejszego rana mówi, że będzie przy nas. Prom, zanim opuści furty na rufie albo na dziobie, uderzany jest niecierpliwie i chociaż długoletni marynarz śmieje się, że bujanie, to tylko moja wyobraźnia, to ja swoje wiem. Mnie buja i tyle, prom i marynarz w sprawie bujania promu.

Rano płynęliśmy przez Lepsoyę. Mogliśmy wysiąść z samochodu. Mogliśmy nie wysiadać...

Ruszyliśmy z promu i niedługo zobaczyliśmy oszronione drzewa i trawy. Nieobsypane śniegiem, tylko takie, jak mówiłam, jakby królowa mrozu przytrzymała na wszystkim swoje pocałunki. Wody fiordów objęła chłodem... Chyba zabrakło jej sił, bo mroźne lustra były cienkie, delikatne jak szkło białych, przykurzonych czasem witraży.

Człowiek wziął kiedyś do rąk narzędzia. Skałom obciął te części ich ciał, które my nazwalibyśmy udami i w ranach zrobił drogi.

Wody, które są krwiobiegiem skał, zostały pozbawione żył. Krwotok głazów zastygł na pionowych wnętrznościach, zamarzł, tworząc szklane gobeliny, arrasy i żyrandole zastygłych łez.

Na lądzie było... wiesz, jak dawno nie widziałam tylu sklepów, a nie chciało mi się chodzić, patrzeć i kupować.

Drogi, czarne od kół samochodów, wskazywały cele i powroty…

Wracaliśmy bezpośrednio na naszą wyspę, auta upychano tak ciasno, że nawet złożono nam lusterka. O wysiadaniu nie było mowy. Dobrze, że wielkie samochody stały za nami.

Co jest powrotem, droga tam, droga na wyspy?

Po co zadaję pytania, gzy klucze młodych ptaków odlatują na święta… nikt nie odpowie.

Nauczona doświadczeniem sama zaparzę... Tobie też? Gorzką?

...kolejny wieczór...

Zostawiam ci pozdrowienia.

L., 20.12.2007